pocztóweczki:)

Nie było mnie, bo jeździłam po Alzacji.
Mnie do zwiedzania trzeba zmuszać, bo podróże według mnie polegają na siedzeniu w knajpie, próbowaniu miejscowych potraw i alkoholi oraz obserwowaniu ludzi.
Teraz zostałam zmuszona i wiecie co było fajnie.
Co prawda nie było czasu na to, żeby pójść do supermarketu i kupić ocet winny z cydru ( niezbędny do życia produkt), ale i tak było nieźle.
Te miasteczka są tak malownicze, że w pewnym momencie człowiek tęskni za odrobiną brzydoty.
Alzatczycy dość starannie kultywują własną odrębność. Alzacja kilka razy przechodziła z  rąk do rąk. Była francuska, potem niemiecka, potem znowu francuska. Ale przewodnicy nie używają takich słów jak: wróciliśmy, zmuszono nas etc. Konstatują fakt, ale nie ma tam tych emocji związanych z zaborami.
Wina są super, ale kuchnia powiedzmy sobie to szczerze dość ciężka i  raczej niemiecka.
I niech Was ręka boska broni, przed próbowaniem choucroute. Bo to nic innego jak gotowana kapusta kiszona i boczek.

 Ale już rożne kisze i tarty są super.

 Są takie wsie garncarskie, naprawdę niesamowite.

 Te wsie są naprawdę niezwykłe, kolorowe domeczki z muru pruskiego, których rytmu nie zaburza nic współczesnego.